KÜÇÜK FLÜT (PİCCOLO)

Piccolo Flüt

         

Bazı dillerde ki isimleri;
İngilizce: piccolo,
Fransızca : petite flute,
Almanca : kleine flöte,
İtalyanca: flauto piccolo, ottavino

          
       Normal flütün boyut olarak yarısı olan Piccolo, parmak pozisyonları bakımından flüt ile aynıdır. Boyutu flütün yarısı olduğundan sesi, normal flütten 1 oktav daha tiz duyulur. En kalın notası ise Re’dir. Piccolo'da kuyruk bölmümü bulunmaz. Dönem dönem kuyruk bölümü kullanılan piccololar da olmuştur. Verdi, bu tür piccoloları düşünerek Requiem’de kalın "Do" notasını kullanmıştır. Aynı şekilde, Mahler de bestelediği ilk senfonide piccolo için kalın "Do"yu kullanmıştır. Boehm sisteminin piccoloya uyarlanması flütten çok daha sonra gerçekleşmiştir. Günümüzde tüm orkestral piccololar Boehm sistemidir. Bu konudaki genel kural gereği konik boru (Konik Boehm) tercih edilmesi, çok daha yumuşak tonal sonuçlar ortaya çıkmasını sağlar. Yine de, silindirik Boehm’ünde kullanım alanı oldukça geniştir. Tahta, metal veya metal başlıklı tahta materyal olarak kullanılması mümkündür.

              Orkestral enstrüman olarak 1700’lerde kullanılmaya başlanan piccolo hakkında yazılı ilk referans, Michael Corrette’nin Paris’te 1735’te basılmış metodudur (Methode). 18'inci yüzyılın ortalarında daha oturmuş olarak kullanılmaya başlanmıştır. Mozart, senfonilerinde piccolo kullanmamış olduğu halde "Alman Dansları"nda bu enstrümanı kullanmıştır. Alman danslarında ilk kullanımı 1770 yılında K.104 danslarında olmuştur. Mozart’ın piccolo’daki en ünlü partisi; “Saraydan Kız Kaçırma” operasındadır. Mozart, “ Sihirli Flüt” ve “Idomeneo”da da piccoloya yer vermiştir. 1779 yılında Gluck, “Iphigeia in Tauride” operasında 2 tane piccolo kullanmıştır. Ünlü besteci Beethoven, büyük bir orkestra çalışmasına piccolo'yu dahil eden ilk bestecilerden biri olmuştur. 5 numaralı Senfonisinin 4. bölümünde piccolo için ayrı bir partisyon yazan Beethoven, 1807 yılında senfonide piccolo'yu ilk kullanan isim olmuştur.

          19'uncu yüzyılda sıklıkla kullanılan bir çalgı olan piccolo, 1813 yılında tiyatro orkestralarının alışılmış bir parçası olmuştur. Rossini, piccoloya neredeyse her uvertür ve operasında yer vermiştir. Kendi de piccolo çalan Berlioz, aynı zamanda ona en çok melodikliği ve kıvraklığı kazandıran bestecilerden biri olmuştur. 1830 yılında bestelediği "Symphonie Fantastiqe 1845" ve "Faust'un Lanetlenmesi" adlı eserleri bunun en güzel örnekleridir.

          Tıpkı Fındıkkıran suiti’nde olduğu gibi, Tchaikovsky’nin piccolo'nun tüm potansiyelini kullanan ilk besteci olduğu kabul edilmektedir. Wagner’in bas klarneti ortaya çıkarması gibi, Tchaikovsky’de piccolo'nun ortaya çıkmasını sağlamıştır. Rossini’nin opera, uvertür sololarının dışında bestelenen ilk piccolo orkestral solosu, 1877 yılındaki Tchaikovsky’nin 4. Senfonisinin 3. Bölümünde yer alır. Tchaikovsky’nin kendisi de flüt ve piccolo çalmıştır. Tchaikovsky, "1891 The Nutcracker Ballet" ve "1889 Uyulan Prenses" adlı eserlerinde piccolo için güzel sololar bestelemiştir. En zor pasajlar ise "Uyuyan Güzel" ve "Kuğu Gölü Baleleri"nde yer almaktadır.

          20'nci yüzyıla geldiğimizde ise Shostakovich, önemli piccolo soloları yazmıştır. 15. Senfonisinde geniş teknik ve melodik sololar kullanmış; 5. Senfonisinde ise, piccolo'yu, flüt'ün melodik bir solosunda sınırlarını uzatmak amacıyla kullanmıştır. 10. Senfonisinde, ilk bölümün sonunda 2 piccolo kullanarak yüksek ve yumuşak piccolo renklerini etkileyici biçimde sunmuştur.

           Orkestralarda yer alan flütçülerin piccolo çalması gereklidir. Zaman zaman, eğer gerekirse piccolo, alto flüt, hatta nadiren bas flüt'ü iyi derecede çalmaları onlardan beklenir. Birinci flüt genellikle bu görevi üstlenmez. Bu görev ikinci ve üçüncü flüte düşmektedir. Bazen bu iş için ayrı bir parti de yazılabilir. İki yada 3 piccolo gerektiren çalışmalar dahi olabilir. "No:4 Kodaly Hary Janos Suıte" gibi. Küçük bir orkestrada, sadece bir flütçü bulunsa da, flüt çalanın, piccolo partisini çalmak zorunda kalması mümkündür.